Willem de Ridder
Mijn vader – een verbinder van mensen – was 35 jaar werkzaam op woon en werkgemeenschap Bronlaak, waarvan 25 jaar als de boer. Willem molk de koeien met veel passie en maakte kaas. Mar Baijens oud collega BD-boer vertelde tijdens een van hun intervisie dagen dat zij mee genomen werden de kaas kelder in. Daar vertelde Willem dat er een wezenlijk verschil is tussen kaas-boeren en de boeren die op het veld en met de dieren werken. De kaas en hoe die gevormd wordt hangt helemaal samen met de persoon die zich daarmee verbindt. Willem wist dan ook vele prijzen te winnen met eerste klas rauwmelkse boerenkaas. Daarmee zocht hij graag de publiciteit. Zo was er ieder jaar een gebeurtenis waarmee de lokale krant werd behaald daar was hij dan oprecht trots op.
De laatste tien jaar heeft Willem zich verbonden met een stuk grond net buiten het terrein van Bronlaak. Daar had hij een werkschuur, een kleine kas een klein organisme op zich. Samen met de bewoners verzorgde hij het land, de tuin en dieren rond het woonhuis. Deze hele plek is gevormd naar zijn handen. Steeds weer verrees er iets nieuws. Het laatste is de broodbak oven buiten. Willem bakte drie dagen in de week brood voor de gemeenschap. Het meel haalde hij met de jongens bij de molen in Oploo waar hij mee hielp waar mogelijk. De laatste actie was de spelt oogst met de zelfbinder waar hij en z’n mannen de schoven bij elkaar zette. Hij had nog vele projecten en plannen waaronder een bakhuis bij de graancirkel in Oploo, een natuur inclusief avonturen park met graanvelden en een openlucht theater. Hier wilde hij brood gaan bakken.
Mijn vader was mijn leermeester. Als kleine jongen liep ik met hem mee om te helpen. ‘s Ochtends vroeg mee koeien melken, de tuinman die melk kwam halen en dan terugkwam met koffie en warme melk met honing voor ons. Zo leerde hij mij op m’n vijftiende koeien melken en stuurde hij mij vol vertrouwen op pad. Na vijftien minuten door het bos rijden samen met twee bewoners en de koeien aan de kar zetten moest ik het dieselmotortje aan de gang krijgen en dan melken. Hij leerde mij te vertrouwen op mijn instinct, het één zijn met de aarde en de spirituele wereld die daar mee verbonden is.’ Mijn tijd op Warmonderhof heeft aan alles wat ik van hem heb geleerd een naam gegeven. Dat was een tijd van herkenning en bevestiging.
Onze laatste gesprek ging over de Herenboeren en of ik dan niet gecertificeerd moest zijn als Demeter boer. Een diepgaande discussie waar ik in het begin stellig overtuigd was van het nut van dit certificaat, als een boodschap naar buiten, of een vorm van transparantie. Hij zei jij hebt het krachtigste controle-orgaan al in handen: de mensen zelf. Het gaat erom hoe jij daar staat en je verhoudt en verbindt met het geheel, het organisme.
Wat ga ik hem enorm missen in zijn kijk op landbouw. Hij vond mijn project in Weert heel mooi. Zijn liefde voor alles was zo onvoorwaardelijk. Het is een bijzondere man m’n vader. Gelukkig is hij nog dichtbij in de geesteswereld en zal hij vast nog wat sturing geven!
Daan de Ridder
—————————————————————————————
In memoriam Willem de Ridder
Die Willem…
Actief als biologisch dynamisch boer op Bronlaak waar Lucie en Willem waren neergestreken op de boerderij en waar ze gingen bijdragen aan het welbevinden van alle bewoners.
Op initiatief van de Vereniging voor Biologisch-Dynamische Landbouw en Voeding werden er intervisiegroepen opgericht. Een eerste bijeenkomst werd gehouden op de boerderij bij Willem en Lucie. Na de kennismaking en rondleiding over het Landgoed, de tuinderij, de kas, de kaasmakerij is bij de open koeienstal de noodzaak en het inzicht tot samenwerking en verbinding ontstaan. Dit is uitgegroeid tot een vriendengroep van BD-boeren en tuinders in de Peelregio.
Op een van de vele bijeenkomsten van de inmiddels zogeheten “Jongens van Jan de Wit” werd Willems boerderij doorgesproken en kwam hij op de proppen met een heus certificaat voor de beste kaas van zelfkazende boeren. En dat die lekker was hadden wij op de intervisieavonden ter plaatse al lang vastgesteld. Had hij mooi voor elkaar …die Willem…
Het wel en wee van gezin en bedrijf werd op de intervisieavonden doorgenomen. Willem, als trotse vader en inmiddels opa, droeg op levendige wijze bij met initiatieven en schetste soms problemen die, bij het vorderen van de avond, een oplossing vonden door ieders luisterend oor, kennis en bijdrage. Zelfs de dagen erna kon eenieder verder met de besproken onderwerpen en het goede gevoel dat we als Jongens van Jan de Wit hadden neergezet.
Naast de boerderij op Bronlaak, waar Lucie en Willem jaren woonden, waren zij bezig om in Frankrijk hun eigen stek op te knappen voor de vakanties en later…. Toen er later in Heijen een oud boerderijtje op hun pad kwam hebben Lucie en Willem die Franse sfeer ook naar Noord-Limburg gehaald. Het ziet er stralend uit met wijn- en boomgaard, moes- en bloementuin, met warme houtkachel en stroom van het dak. De bijgebouwen herbergen auto en hout, machines, kippen en schapen. Alles mooi voor elkaar…die Willem…
Dit gaat hij nu achter zich laten. Zijn liefde voor zijn vrouw, zijn kinderen, zijn kleinkinderen, zijn familie, zijn vrienden, zijn vak, zijn hobby’s en deze wereld…
Door een noodlottig ongeval heeft hij ons plots moeten verlaten ….die Willem…
André Vollenberg, een van en namens de Jongens van Jan de Wit,
Mar Bayens, Paul van der Groes, Tom van Duuren.
